We kunnen zien, ruiken, horen, proeven en voelen. Volgens van Dale zijn zintuigen organen waarmee we uitwendige prikkels kunnen opnemen.
Als onze zintuigen correct werken kunnen we gewaarworden wat er zich in onze directe omgeving voordoet.
Gewaarworden is geen waarneming. De waarneming ontstaat als onze hersenen proberen te verstaan wat onze zintuigen gewaar zijn geworden en er een interpretatie aan gaan geven.
Als we zeggen iets te hebben waargenomen dan is dat al inclusief de interpretatie die onze hersenen hebben gegeven aan wat onze zintuigen hebben opgepikt.
Het klinkt wellicht raar maar waarnemen is geen verplichting, geen vanzelfsprekendheid. Je kunt je hersenen even uit zetten. Moet je even oefenen maar het kan.
Even niet interpreteren of proberen te verstaan wat je zintuigen hebben opgepikt. Je hersens even niet laten werken.
Een toeschouwer is iemand die met aandacht naar iets kijkt. Met zien (kijken) nemen we uitwendige prikkels op. (we weten nú dat opnemen iets anders is dan waarnemen).
Het barst van de prikkels, onze zintuiglijke organen zijn maar wat druk om al die prikkels op te nemen. Stel je eens voor dat je een prikkel mist……..
Onze hersenen zijn (daardoor) nog veel drukker. Bijna vanzelfsprekend interpreteren onze hersenen elke prikkel die we door zien, ruiken, horen, proeven en voelen hebben opgenomen.
Even ik bereiken door Even niet.
De essentie van “even ik” is aandacht voor jezelf. Leren om toeschouwer te zijn van jezelf, leren van wat je zelf van jezelf maakt. Met aandacht naar jezelf kijken. Om vervolgens wijs met al die inzichten om te gaan waardoor je leven gaat leven. Zeker voor jezelf.
Echt aandacht voor mezelf? Verdomd moeilijk Piet! ! Klopt! Moeilijk maar niet onmogelijk. Zeker niet. Met al mijn blog’s probeer ik je een hengel te geven en geen vis. Heb je eenmaal die hengel dan kun je vissen wanneer jij honger hebt, jij beslist.
De route naar “even ik” loopt langs “even niet”. Even niet wil zeggen:
– ‘even niet’ je hersenen aan zetten om alle opgepikte prikkels te interpreteren
– ‘even niet’ in een omgeving zijn/blijven met een hoog prikkelaanbod
Hoe doe je dat?
Al bijna 2 jaar wandel ik met mijn maatje elke zondagochtend. In de donkere tijd van het jaar vertrekken we om 07:00 uur, in de lichte tijd om 06:00. Er is geen beter moment in de week dan de vroege zondagochtend. We rijden naar een natuurgebied (bos, heide, zandverstuiving, strand), naar prikkelvrije zones.
We lopen 2 tot 2,5 uur, in alle seizoenen, elke vroege zondagochtend.
Daar, daardoor, daarmee ervaren we stilte. In die stilte wordt je stil van binnen. Stil in je zelf.
De hersenen staan uit, de zintuigen aan.
We onderscheiden het onderscheid tussen opnemen en waarnemen. Nemen op wat is. Meer niet. Geen prikkelstroom, geen interpretaties, geen labels, geen oordeel, geen……
Gewoon “even niet” om de rest van de week er “even wel” te kunnen zijn