Er wordt naar me gekeken, naar me geluisterd. Maar voel ik me ook gezien en gehoord?
De oppervlakkigheid is als een sluipmoordenaar in onze samenleving geslopen. De social media heeft daar zeker haar rol in gespeeld. Politici geven daarin het zichtbare voorbeeld maar onderschat zeker de reclame op televisie niet. Hoewel, jongeren kijken nauwelijks nog televisie, ze leven online en daar maakt Netflix een prominent onderdeel van uit.
Leven online is informatie gestuurd leven. Alleen echt meedoen als je alles weet wat er online speelt. In mijn tijd deed je op maandagmorgen niet mee aan het gesprek als je Jiskefet had gemist of van Kooten & de Bie. Eigenlijk is dat nu niet anders, het gaat wat sneller en dus zijn we druk om niets te missen. Als we iets hebben gemist kunnen we er niet over meepraten. Klaarblijkelijk is meepraten van essentieel belang voor het behoud van onze status in het sociale netwerk. Klaarblijkelijk ben je “out” als je iets heb gemist.
Zo houden we elkaar gevangen in de ratrace van likes, delen, “vrienden” en vooral niets willen missen. Steeds meer you-tube filmpjes van steeds meer gewone mensen worden ontelbare keren bekeken en gedeeld en voorzien van likes of comments.
Er ontstaat een behoefte aan meer zien en nog meer weten, nog meer kijken. Allemaal om de eigen sociale positie te kunnen handhaven, mee te kunnen blijven praten over “dat ene gave filmpje”
Tegelijkertijd is er een soort vluchtigheid in geslopen, leven we in een fire and forget maatschappij. Weten we om 10:59 uur niet meer wat we om 10:12 uur hebben gedaan, behalve dat we nog meetellen. Tenminste , om 10:59 uur nog wel.
Ik geloof dat dit gedrag, deze verschijningsvorm, vergankelijk is. Er komt een andere tijd. Facebook is echt op zijn retour, Twitter is het ook niet meer. Onze zoektocht gaat door. De zoektocht om gekend, herkend en erkend te worden. Op zoek naar een vulling van de maatschappelijke leegte. Een leegte die we dachten te vullen door massaal de social media hype te volgen.
Een hype die tijdelijk de schaduwzijde van onze samenleving maskeerde. Volledig geanonimiseerd, zo leven we. Oppervlakkig, contactloos. Niet gezien, niet gehoord.
Op zoek naar onszelf, de ware mens met een reden van bestaan. De mooie pure mens, niet opgekloot door (sociale) media of slachtoffer van een economisch model. De mooie mens, met al zijn mogelijkheden, beperkingen, talenten en gebreken.
Die mooie mens met oog voor de ander, oprechte aandacht. Die mooie mens die zich echt gezien en gehoord voelt.
Iets anders doet er niet toe, echt niet.