Effectiviteit

Effectiviteit roept bij mij ook een associatie op met energiebalans. Hoeveel energie stop ik in een onderwerp en staat dat in verhouding tot het (te bereiken) effect. Energie wordt schaarser naarmate de jaren gaan tellen. De doeltreffendheid van je eigen inzet ga je meer en meer bewaken.  Dat heeft ook met wijsheid te maken en ja, wijsheid komt (helaas) met de jaren.

Je eigen munitie wordt schaarser. Dus schiet je alleen als je weet dat het raak is. Toch? In je jonge wilde jaren, er is munitie in overvloed, schiet je wat vaker en ook minder raak. Waarom zou je anders doen, er is munitie in overvloed.

Als munitie schaars is (geworden) ga je anders kijken voordat je de trekker overhaalt. Sommige labelen dat als behoedzaam, ik noem het “meer effectief”.

Een voorbeeld? Elke ochtend om 08:00 op de zaak zijn en om 17:00 naar huis. Dat is input toch? Uiteindelijk gaat het om toegevoegde waarde. Wanneer voeg jij waarde toe? Je gaat aan de slag met aan jou geleverde input (output van je collega), door jou wordt die input verrijkt, jouw output draagt (meer) bij aan de doelstellingen van het groter geheel (de organisatie) dan wanneer jij jouw waarde niet had toegevoegd aan de input die jij kreeg. Het verschil tussen de input die je kreeg en de output die je levert is “toegevoegde waarde”. Dat is je bestaansrecht. Geen waarde toevoegen is geen bestaansrecht dus baanonzekerheid.

Klaarblijkelijk ben jij wel van waarde. Waarom dan? Klaarblijkelijk beschik je over unieke kennis/vaardigheden/ervaring waardoor je waarde toevoegt.

Dat gezegd hebbende doemt de vraag op: “Hoe doe je dat? Waarde toevoegen!”

Door een mailtje te beantwoorden?

Dat is “slechts” een (verschijnings-)vorm. Ik kan ook waarde toevoegen door iets te zeggen of door niets te zeggen. Van belang is dat ik “toegevoegde waarde” intrinsiek op mijn netvlies heb staan. De uitvoeringsvorm is ondergeschikt.

“Lezen” is daarin een onmisbare eigenschap. Je antenne  scherp afstellen en weten waarvoor  je iets doet (of niet). Het vermogen om je eigen werk in een grotere context te plaatsen, of een 2x grotere context dan jouw taken.

Niet alleen het gedrag van je directe collega’s kunnen “lezen” maar ook uit de file kunnen stappen waarin jij je bevindt en even in de helikopter kunnen gaan zitten en naar jouw positie in de file op die ene snelweg, op dat moment, kunnen kijken.

Wedden dat je andere dingen ziet, wedden dat je andere besluiten neemt. Andere prioriteiten stelt. Wedden dat je effectiviteit daardoor met sprongen omhoog gaat.

De juiste dingen doen én de dingen juist doen is een relatief begrip. Het is gebaseerd op jouw oordeel, met jouw kennis van nu, over “de juiste” en “juist”.

Je weet niet wat je niet weet. Dus doe je “het juiste” en “juist” op basis van wat jij (nu) wel weet. Maar is dat ook juist?

Dat geldt uiteraard voor alles wat je doet. Zakelijk én privé.

En dan, daardoor, soms, maakt de twijfel zich van je meester. Je gedachten, door jou gecreëerd, maken je onzeker.  Je ontdekt ineens dat je iets niet wist. Dat je die “niet kennis” niet hebt gebruikt tijdens het uitvoeren van je taak.

Daar hang je een oordeel aan, dat oordeel stuurt je gevoel en…….

Je prestaties (en motivatie) van morgen.

Je hebt gewoon je werk gedaan, je stinkende best, maar was je effectief?

Daar is een mooie verwoording voor in de politiek: “Met de kennis van nu…..”

Het zegt zoveel als: Als ik toen had geweten wat ik nu weet had ik toen een ander besluit genomen.

Om effectief te zijn is het soms heel verstandig om je besluit of handelen (even) uit te stellen. Of in scenario’s te denken.

Je hebt dan slechts één uitdaging te managen:

Omgaan met je eigen ongeduld!