Piet is gewoon Piet. Inmiddels 54 jaar, op 17-jarige leeftijd kreeg ik mijn eerste betaalde baan (lbo+ niveau). Was dat gewenst? Nee! Was dat een gegeven? Ja! Opgegroeid in een arbeidersgezin was er simpelweg géén andere keuze. Studeren? Ik wilde het zó graag maar, no way. Een vak leren, werken én geld verdienen! Als nakomertje in een gezin van vijf kinderen golden voor mij dezelfde “normen” als voor mijn vier oudere broers en zussen. Noem dat maar “eenheid van opvoeding” of “gelijke behandeling”. Ik heb het mijn ouders nooit verweten. Binnen hun sociale milieu én binnen de mogelijkheden die de financiële draagkracht hen bood, deden ze het maximale. Diep respect daarvoor!
Natuurlijk moest ook ik mijn militaire dienstplicht vervullen. Uit elk gezin waren (destijds) twee jongens daarvoor “de Sjaak”. Mijn middelste broer was afgekeurd dus na mijn oudste broer was ik “aan de beurt”. Dan maar vervroegd in dienst dacht ik, dan zit het er maar op en kan ik me verder ontwikkelen zonder onderbreking.
Ik was net 19 toen mijn militaire dienstplicht (Regiment Huzaren Prins van Oranje, 59 Tankbataljon, Alfa Eskadron, Staf Peloton) was voltooid, op naar de rest van mijn leven. Als technicus werkte ik bij de binnendienst van het toenmalige staatsbedrijf PTT Telecommunicatie. Ik droeg eraan bij dat iedereen kon “bellen”. Kiestoon (als je de hoorn op nam) en beltoon (als je een nummer had gedraaid) was niet zo vanzelfsprekend als het (nu) lijkt. In de (toen nog) 16 elektromechanische telefooncentrales van Den Haag (ik heb ze bijna allemaal van binnen gezien) was het mijn taak om een actieve bijdrage te leveren aan meer vanzelfsprekendheid voor de kiestoon en de beltoon. Lang geleden? Ach, alles is relatief maar we spreken over de periode 1982-1987.
Van 1987 tot 1989 werd ik (betaald) volledig vrijgesteld om deel te nemen aan een Intern Management Trainee Programma. Trots was zeker op zijn plaats. Van de 163 sollicitanten werd ik, samen met nog 7 anderen (na een zeer pittige selectie) geselecteerd voor dát interne trainee programma. Onderdeel van dat programma was één week “overleven” in de Belgische Ardennen. Zelf de forellen vangen om te eten en (in alles) de grenzen van jezelf opzoeken en ervaren dat “de grens” negen van de tien keer in je hoofd zit maar in werkelijkheid niet bestaat. Het heeft me gevormd voor de rest van mijn carrière, de rest van mijn leven (!)
Klaargestoomd als toekomstig manager (hbo-niveau) startte ik mijn managementcarrière in oktober 1989 in Den Haag. Ik mocht leiding gaan geven aan 25 medewerkers en de afdeling opheffen. Tja, er zijn leukere startersfuncties denkbaar. Veel geleerd!
In 1991, klus in den Haag geklaard, vertrokken naar de afdeling Telematica van het PTT Telecom District Breda. Als Projectmanager mocht in de eerste Datanetwerken realiseren (Medisch Centrum De Klokkenberg, Total Raffinaderij Vlissingen en Gemeente Middelburg) voor de insiders: 16 MB Token Ring Ungermann Bass!
In Maart 1993, net 8 maanden getrouwd, gestart als Manager Services (WO-niveau) in de (toenmalige) Telecomregio Zeeland van het District Breda. Er waren 32 van die Telecomregio’s maar Zeeland was uiteraard de mooiste :-). Het werd me al snel duidelijk dat Zeeland “anders” was. Dus bedacht ik een “Zeeuwse Variant” op de uniforme werkwijze van alle 32 Telecomregio’s. Het leverde ons de landelijke prijs op van “PTT Telecom Teamwork Trofee”, uitgereikt in het Figi Hotel in Zeist met 60 Zeeuwse Monteurs op het podium. Vanuit die functie was ik ook verantwoordelijk voor 180 medewerkers en heb ik voor het eerst ervaring opgedaan met indirect leidinggeven. (Managers tussen mij en de uitvoerenden). Toch even anders!
In mei 1996 werd ik gevraagd én benoemd als Directeur Netwerk Bouw in Het PTT Telecom District Arnhem. Een prachtige promotie. Maar ook een uitdagende opdracht. Privé inmiddels vader van een dochter (1994) en een zoon (1995) verbleef ik 175 nachten in een Hotel in Arnhem (we zijn in het Zeeuwse Kloetinge blijven wonen) en ik reed in die periode 95.000 kilometer (!) Ik begrijp heel goed dat mijn vrouw na 1,5 jaar zei: Er zijn twee opties Piet: óf we gaan verhuizen óf je gaat alleen naar een vrijgezellenflatje. Ik koos voor de eerste optie :-).
In november 1997 zijn we verhuisd naar Berkel en Rodenrijs (steenworp van Rotterdam) waar we nog steeds wonen. De kinderen zijn inmiddels zelfstandig, zelfredzaam, volwassen en succesvol, het project opvoeden (>20 jaar van ons leven!) is succesvol voltooid. En dat zonder Prince 2
Mijn fascinerende carrière binnen het inmiddels verzelfstandigde KPN zette zich in 1998 voort in Den Haag en Utrecht. Als Businesslinie Manager kreeg ik de verantwoordelijkheid over 550 medewerkers en 163 Miljoen (toen nog guldens) omzet. De opdracht van de toenmalige Raad van Bestuur blonk uit in duidelijkheid: Zorg dat deze club < 2 jaar net zo goed presteert als “de Markt” óf niet meer bestaat. Ik startte met 110 miljoen verlies (!) Begin 2001 was mijn opdracht succesvol afgerond. Ik nam afscheid met 2 miljoen winst, gerealiseerd zonder gedwongen ontslagen.
Eind 2002 sloot ik mijn 22-jarige loopbaan bij (het toen beursgenoteerde) KPN af. De laatste 2 jaar van mijn KPN-loopbaan heb ik doorgebracht bij het toenmalige KPN Valley. Ik heb er een Start Up mogen oprichten (Mobile Community Marketing B.V.) en geleerd te ondernemen. (Zelf naar de Makro om een printer te kopen, géén secretaresse en Lease Auto meer en 40.000 Euro eigen geld inbrengen als medeaandeelhouder). In volgde er een Masterclass Innovation (deels in Tokyo) en leerde wat disruptive innovation echt betekent. Wat een leerschool!
Begin 2003 de overstap naar het IT- bedrijf van het Ministerie van Defensie (Maasland). Heerlijk om wéér verantwoordelijk te zijn voor een klein team (25 medewerkers) en als Businessliniemanager Openbare Orde en Veiligheid (OOV) het medegebruik van alle Ministeries op de IT- voorzieningen van Defensie mogelijk te maken. Het was geen sinecure om de Politie (C2000) aan te sluiten op het Nafin Netwerk van Defensie maar we hebben het wel gefikst. Net als zoveel andere mooie deals.
Op 1 maart 2005 werd ik, in Soesterberg, Serviceline Manager Network Services. Verantwoordelijk voor o.a. het (Nafin) Defensie Netwerk en 250 medewerkers. Ruim 2 jaar heb ik deze functie met veel passie, drive en innovatiekracht ingevuld. Elke minuut in Soesterberg moest raak zijn want het woon-werkverkeer (Berkel en Rodenrijs – Soesterberg) was niet echt een prettige bijkomstigheid.
Vanaf half 2007 heb ik als Programmadirecteur zes IT-bedrijven binnen het Ministerie van Defensie samengevoegd tot één nieuwe Bedrijfsgroep (IVENT) waar ik vanaf juli 2008 gedurende 6,5 jaar met veel plezier heb gewerkt als Directeur IT-Operations. (Gouda én Utrecht). Geen makkelijke maar wel een zeer verantwoordelijke functie, (2300 medewerkers en 300 ingehuurde medewerkers). In die tijd was het bezuinigen en nog eens bezuinigen. Meerdere kabinetten hebben Defensie uiteindelijk gekort met 1 Miljard Euro (op een jaarlijkse begroting van 8 Miljard!). Bij mijn vertrek (oktober 2014) was het personeelsbestand (daardoor) gereduceerd tot 1600 medewerkers en 80 ingehuurde medewerkers, zonder gedwongen ontslagen. Een resultaat om trots op te zijn. Al blijven de 25 uitvaarten van overleden medewerkers die ik als Commandant Operations heb bijgewoond (door heel Nederland) mij nog het meeste bij. Ondanks de forse bezuinigingen creëerde ik ook ruimte voor innovatie. Mijn rol als founding father van REP (Ré Employee Adaptability) vervult me tot op de dag van vandaag met gepaste trots. Maar zeer zeker ook mijn initiatieven om integer handelen écht op de kaart te zetten en mijn oprechte poging om begin 2014 de noodzakelijke (grootschalige) vernieuwing van de IT-Infrastructuur binnen het agentschap te realiseren
Na mijn (onvrijwillige) vertrek bij Defensie volgde een periode van persoonlijke reflectie, bezinning en herpakken. Wat ga ik doen in de rest van mijn leven met 35 jaar werkervaring op managementposities?
Zeker geen gemakkelijke periode!
Direct na mijn vertrek volgde de 1e spoedopname in het ziekenhuis (november 2014). Dat doet écht iets met een mens, ook met mij. Na het ziekenhuisontslag heb ik mijn lifestyle rigoureus omgegooid. Elke dag 10 km wandelen (met de Duitse Herder) en minimaal 3x per week naar de sportschool. Meer dan ooit bewust omgaan met eten én leren te leven in het nú. Ik wist niet dat ik het kon, waar ik de (wils)krachten vandaan haalde, maar het is me gelukt.
Vanaf september 2015 heb ik me gestort op vrijwilligerswerk. Zingeving was altijd een belangrijke drijfveer. Nu had ik de gelegenheid dáár invulling aan te geven. Mijn activiteiten voor Vluchtelingenwerk, Humanitas en het Hospice hebben me oprecht een beter mens gemaakt. Begin 2016 heb ik de vrijwilligersactiviteiten aangevuld met (weer) een betaalde baan. Als Business Partner bij Bauhaus Artitech/MatrixMind (gespecialiseerd in IT- Transformaties en Cloud transities) kon ik mijn honger naar intellectuele uitdaging stillen. Want díe honger werd niét ingevuld door mijn vrijwilligerswerk.
Inmiddels is er balans, herbalans, zingevend geluk en een (nieuwe) reden van mijn bestaan.
Althans, qua zinvolle tijdbesteding. Maar is er ook balans privé? Dat is géén vanzelfsprekendheid. Alles interfereert met alles dus ook mijn zakelijke en privé ontwikkeling zijn onlosmakelijk verbonden. Zij die dat inzicht nog ontberen, (nog) ontkennen, hebben nog wat stappen op het pad der levenswijsheid te zetten.
Mijn levenspad is gelopen zoals het is gegaan. Ik verwijt mezelf nog de ander(en) daar ook maar iets in. Ik heb mijn leven tot nu toe geleefd, ik ben trots op mijn afgelegde route én mijn resultaten (de zon én de schaduwzijde). Mijn overtuigende intentie is nog 40 jaar alles uit mijn leven te halen. Want wat is nu 54 jaar? Zeker als mijn moeder van 95 nog gezegend in het leven staat (!)
Mijn levenspad (tot nu toe) fascineert. Daaruit zijn veel wijze (tijdloze) lessen te trekken. Levenslessen die ik graag overdraag aan “de ander”. Aan hen die oprecht honger hebben naar het doorgronden van de “fundementals of life”. Waarom moet ieder voor zichzelf het wiel uitvinden? Gewoon maximaal gebruik maken van de levenslessen van “grijze wijzen” zoals ik. Ervaringsdeskundigen, met behoorlijk wat kilometers op de teller, die weten wat het is om aan zelfreflectie te doen, onderuit te gaan, op te staan, zichzelf en anderen de hand te reiken en hén weer in hun kracht te zetten. Ze weer hun (verborgen) talenten laten zien waardoor vele nieuwe onzichtbare wegen zichtbaar worden. Niet uit een boekje, uit een intens doorleefd eigen levens- en ervaring pad.
Dat is mijn missie voordat ík doodga. En ja, dat duurt nog 40 jaar (!)
Hoe ik mijn levenswijsheid overdraag? My way! Dát nummer (Frank Sinatra) wordt zeker op mijn uitvaart gedraaid. Net als Gloria Gaynor (I Am What I Am). Dát gun ik jou ook! Ongeremd zal ik je al mijn wijze lessen aanreiken. Mijn twijfel, mijn angsten, mijn trots, mijn fouten, mijn aanpak, mijn resultaten.
Mijn lessen delen met jou is mooi maar secundair. Het gaat niet om mij, het gaat om jou. Dat is primair, daar zal ik jou in steunen en coachen.
Ik coach je graag met mijn passie naar een volgende etappe van jouw levenspad. Wat we daarin bereiken? Inzicht, Zuivere waarneming, Betekenisgeving, Wilskracht, Doorzettingsmacht, Zelfrespect, Actie, Acceptatie, Persoonlijk Perspectief, Rust, Effectiviteit en Persoonlijke Groei
Ik gun jou al de wijsheid die ik op mijn levenspad heb mogen ontdekken. En nog een beetje meer.