Meest recente Blog’s

Dat is één van de 60 levensvragen waar ik eerder op deze site aan refereerde. Als coach vind ik persoonlijke ontwikkeling, persoonlijke groei van belang. Stilstaan is achteruitgang en dat geldt ook voor jou.

Ik gebruik mijn levensvragen om mensen die ik coach te inspireren tot zelfreflectie. Te inspireren tot (bij)sturing van het eigen levenspad. Vanuit het besef dat dit jouw leven is. Dat jij zelfbeschikkingsrechten hebt, die je vooral moet inzetten.

Mijn levensvragen zijn geen doel op zich, slechts een middel. Ik schat in waar jij behoefte aan hebt om in beweging te komen. Soms sla ik de plank mis, vaak maak ik de juiste inschatting. Ik time en doseer, houd rekening met wat jij aankan.

Een gesprek met mij is wellicht helpend maar het gaat mij erom dat jij met jezelf in gesprek komt en in gesprek blijft. Dat jij gaat inzien dat jouw leven ergens over gaat. “Wat is voor jou leven?” verder lezen

Fouten, falen, mislukken?

Het zit gewoon in je hoofd, je hebt jezelf de norm én de druk opgelegd dat jij een volmaakt mens moet zijn. Dat jij géén fouten mag maken, doe je dat wel dan ben je een mislukkeling, einde carrière, einde baan.

Wat een bullshit!

Er gaan mensen dood omdat artsen fouten maken, zonder die fouten blijven er geen mensen leven. Zo simpel is het. De moraal: als je geen fouten durft te maken neem je geen initiatieven, leert de organisatie en de maatschappij niets. Hadden we er nu niet zo voor gestaan zoals we er voor staan. Reken maar dat daar heel veel fouten aan ten grondslag liggen.

Niemand staat ‘s-ochtends op met de doelstelling om vandaag fouten te maken. Hopelijk staan er wel velen op om initiatief te nemen, te experimenteren en waarde toe te voegen. Zij die initiatief nemen doen (ook) nieuwe dingen, kiezen een andere benadering, zoeken de randen van het speelveld op, doen iets voor de eerste keer in hun leven. Tja, dan gaat er natuurlijk iets fout. Nou en!

Zij die niks doen maken geen fouten. “Volmaakt mens” verder lezen

Er wordt naar me gekeken, naar me geluisterd. Maar voel ik me ook gezien en gehoord?

De oppervlakkigheid is als een sluipmoordenaar in onze samenleving geslopen. De social media heeft daar zeker haar rol in gespeeld. Politici geven daarin het zichtbare voorbeeld maar onderschat zeker de reclame op televisie niet. Hoewel, jongeren kijken nauwelijks nog televisie, ze leven online en daar maakt Netflix een prominent onderdeel van uit.

Leven online is informatie gestuurd leven. Alleen echt meedoen als je alles weet wat er online speelt. In mijn tijd deed je op maandagmorgen niet mee aan het gesprek als je Jiskefet had gemist of van Kooten & de Bie. Eigenlijk is dat nu niet anders, het gaat wat sneller en dus zijn we druk om niets te missen. Als we iets hebben gemist kunnen we er niet over meepraten. Klaarblijkelijk is meepraten van essentieel belang voor het behoud van onze status in het sociale netwerk. Klaarblijkelijk ben je “out” als je iets heb gemist.

Zo houden we elkaar gevangen in de ratrace van likes, delen, “vrienden” en vooral niets willen missen. “Kijken of zien, luisteren of horen” verder lezen

Dat is de titel van het bekende boekje wat elke nieuwe ouder wel heeft gelezen. Het beschrijft de ontwikkeling van je baby en geeft je achtergrond om reacties van je baby te kunnen verklaren. Onmisbare kennis om jezelf vaak gerust te stellen dat er niets mis is met de baby, er is slechts sprake van een groeisprongetje.

Zover ik weet bestaan die boekjes niet om groeisprongetjes bij volwassen te herkennen. Dat is jammer, groeien doen we immers een leven lang.

Ik ontmoet veel mensen die niet meer groeien. De ontwikkeling staat stil, vaak al jaren. Dat zegt niets over tevredenheid of geluk.

Veel mensen zijn tevreden met een constante situatie. Het geeft voorspelbaarheid, rust, routine en zekerheid. Er is geen noodzaak om, wat goed gaat, te wijzigen. Dus wordt veiligheid gevonden in het handhaven van de bestaande situatie, de bestaande stabiliteit.

Niets mis mee. Handhaving van de status quo kan echter ook, onverwachts, een risico worden…….. “Oei ik groei” verder lezen

Effectiviteit roept bij mij ook een associatie op met energiebalans. Hoeveel energie stop ik in een onderwerp en staat dat in verhouding tot het (te bereiken) effect. Energie wordt schaarser naarmate de jaren gaan tellen. De doeltreffendheid van je eigen inzet ga je meer en meer bewaken.  Dat heeft ook met wijsheid te maken en ja, wijsheid komt (helaas) met de jaren.

Je eigen munitie wordt schaarser. Dus schiet je alleen als je weet dat het raak is. Toch? In je jonge wilde jaren, er is munitie in overvloed, schiet je wat vaker en ook minder raak. Waarom zou je anders doen, er is munitie in overvloed.

Als munitie schaars is (geworden) ga je anders kijken voordat je de trekker overhaalt. Sommige labelen dat als behoedzaam, ik noem het “meer effectief”.

Een voorbeeld? Elke ochtend om 08:00 op de zaak zijn en om 17:00 naar huis. Dat is input toch? Uiteindelijk gaat het om toegevoegde waarde. Wanneer voeg jij waarde toe? Je gaat aan de slag met aan jou geleverde input (output van je collega), door jou wordt die input verrijkt, jouw output draagt (meer) bij aan de doelstellingen van het groter geheel (de organisatie) dan wanneer jij jouw waarde niet had toegevoegd aan de input die jij kreeg. Het verschil tussen de input die je kreeg en de output die je levert is “toegevoegde waarde”. Dat is je bestaansrecht. Geen waarde toevoegen is geen bestaansrecht dus baanonzekerheid.

Klaarblijkelijk ben jij wel van waarde. Waarom dan? Klaarblijkelijk beschik je over unieke kennis/vaardigheden/ervaring waardoor je waarde toevoegt.

Dat gezegd hebbende doemt de vraag op: “Hoe doe je dat? Waarde toevoegen!” “Effectiviteit” verder lezen

We kunnen zien, ruiken, horen, proeven en voelen. Volgens van Dale zijn zintuigen organen waarmee we uitwendige prikkels kunnen opnemen.

Als onze zintuigen correct werken kunnen we gewaarworden wat er zich in onze directe omgeving voordoet.

Gewaarworden is geen waarneming. De waarneming ontstaat als onze hersenen proberen te verstaan wat onze zintuigen gewaar zijn geworden en er een interpretatie aan gaan geven.

Als we zeggen iets te hebben waargenomen dan is dat al inclusief de interpretatie die onze hersenen hebben gegeven aan wat onze zintuigen hebben opgepikt.

Het klinkt wellicht raar maar waarnemen is geen verplichting, geen vanzelfsprekendheid. Je kunt je hersenen even uit zetten. Moet je even oefenen maar het kan.

Even niet interpreteren of proberen te verstaan wat je zintuigen hebben opgepikt. Je hersens even niet laten werken.

Een toeschouwer is iemand die met aandacht naar iets kijkt. Met zien (kijken) nemen we uitwendige prikkels op. (we weten nú dat opnemen iets anders is dan waarnemen).

Het barst van de prikkels, onze zintuiglijke organen zijn maar wat druk om al die prikkels op te nemen. Stel je eens voor dat je een prikkel mist…….. “Even ik door Even niet” verder lezen

Daar kan ik met mijn verstand niet bij, dat begrijp ik niet, dat is niet bewezen……..

Leven is óók accepteren dat je niet alles kán bevatten, dat ook het onbewuste misschien nog wel een meer bepalende rol in je leven vervult dat jij kunt beredeneren.

Ap Dijksterhuis, hoogleraar psychologie van het onbewuste aan het Radboud UMC schreef er een mooi boekje over: “Het slimme onbewuste”

Daarin schrijft Dijksterhuis dat ons onbewuste allesbepalend is. Ons onbewuste stuurt ons gedrag, ons denken en onze gevoelens (met een verwerkingscapaciteit die ongeveer 200.000 keer zo groot is als die van ons bewustzijn).

Wat doe jij met dit inzicht? “Wij willen alles weten…..” verder lezen

Wat is de bedoeling of het doel van jou leven? Of van grote gebeurtenissen in je leven? Kun je een poging doen om je levensdoel(en) zelf te scheppen?

Wij westerlingen groeien hier (nog) in vrede en welvaart op. Afhankelijk van de financiële draagkracht in ons gezin van herkomst krijgen we de kans om een (hogere) opleiding te volgen die ons, een leven lang, een kwalificatie geeft voor de arbeidsmarkt. Dat is verdomd handig, werkgevers selecteren op je CV en kijken nu eenmaal naar je hoogst genoten opleiding om te bepalen of je op het goede stapeltje komt.

Je krijgt een betaalde baan en inkomen. Daarmee betaal je de huur/hypotheek, de energienota, je smartphone/internet abonnement, je zorgpremie/zorgkosten, belastingen, verzekeringen, je autokosten en alle andere vaste lasten.

Doe je dat een beetje goed dan blijft er genoeg geld over om goed voor lichaam en geest te zorgen. Dat is (de juiste) voeding, beweging en zorgen dat je lekker in je vel en je kop blijft zitten.

Doe je dat ook goed dan hou je wellicht wat geld over. Dat kun je sparen, jezelf luxe cadeau doen (kleding,artikelen, uitjes, reizen) of proberen van je overgebleven geld nog meer geld te maken. (Aandelen, Bitcoins, Tweede huis).

Je bent (financieel) succesvol en dat wil je ook laten zien. Een soort genoegdoening, een rationalisatie van je harde werken. Waar, begrijp me goed, niets mis mee is.

Dat hou je jaren vol. Je wordt nóg succesvoller en past je gedrag zodanig aan dat je succesvol kan blijven. Ook als je daarom (daarvoor) steeds iets van jezelf moet weggeven/inleveren. Behouden wat is wordt dan je belangrijkste drijfveer.

Als dat voor jou geluk is, als dat voor jou een invulling van zingeving is feliciteer ik je vanaf deze plaats. Je hoeft niet verder te lezen want alles wat ik nu schrijf vind je hoogstwaarschijnlijk zweverig gezwam. “Zoeken naar de zin……” verder lezen

Voltooid leven, je zal er maar een oordeel over moeten vellen.

Straks is die pil ongetwijfeld simpel te verkrijgen. Uiteraard eerst in het illegale circuit maar daarna ongetwijfeld gereguleerd door de overheid. Het op zak hebben is dan niet het probleem, het wel of niet innemen!

“Ik leef” klinkt al anders dan “ik heb geleefd”. Ik heb geleefd suggereert dat het laatste fluitsignaal dichtbij is. “Mijn leven is voltooid, klaar”, klinkt dan al weer heel anders.

Wat hebben bovenstaande gedachten gemeen? Het zijn stevige gedachten en ze bevatten alle drie een oordeel. Zeker geen lichtzinnige gedachten. Moet elke gedachte worden omgezet in handelend gedrag? Vaak doen we dat namelijk niet. Er zijn soms zóveel gedachten dat elke gedachte opvolgen praktisch onmogelijk is. Wie van ons beschikt over voldoende wijsheid, zelfbeheersing en impulscontrole om gedachten er gewoon te laten zijn? Om ze als het ware te ontkoppelen van jezelf. Er gewoon even niets mee te doen behalve te accepteren dát ze er zijn. “Leven, Straks, Nú” verder lezen

Hoe vaak wordt jou deze vraag gesteld? Hoe vaak stel jij zelf deze vraag?

Hoe vaak krijg je écht antwoord? Hoe vaak geef jij écht antwoord?

Let op! Dat denken velen als bovenstaande vraag aan hen gesteld wordt. De vraagsteller wil niet echt weten hoe het met me gaat, heeft iets (anders) van mij nodig. De echte vraag komt zo direct……

“Hoe gaat het” is het sociaal wenselijke voorgerecht. Althans, dat is de praktijkervaring. De ervaring dat ik de “hoe gaat het” vraag even oppervlakkig en kort moet beantwoorden zodat we (de vraagsteller) onze tijd (zijn/haar tijd) kunnen (kan) besteden aan de echte vraag die zo direct volgt.

Dus zeggen we, binnen 2 seconden, “goed” of “prima”. Een één woord antwoord, zelfs één lettergreep!

Het wordt steeds zeldzamer iemand te vinden die écht in jou is geïnteresseerd. Iemand die écht wil weten hoe het met je gaat.  “Hoe gaat het?” verder lezen